19 juli – derde dag

Ben weer onnoemelijk veel keer wakker geworden, vannacht… Eerst rond 23u wakkergeschrokken van iemand die tegen onze tent liep (late toekomers, en blijkbaar zagen ze toch niet genoeg met hun zaklampen…), dan om 2u, dan nog eens om 5u, en uiteindelijk toch maar opgestaan om 6u30… Er was ook veel lawaai, vannacht, het leek wel alsof die van hiernaast de ganse nacht opgezeten hebben… Bah.
::
“It’s going to be a tough day…!” *slik* Ok, here we go.
::

::
De begroeiing is hier echt al ongelofelijk anders! Wel… eigenlijk is er gewoon bijna geen meer…! ;-) Het begint hier meer en meer op een maanlandschap te gelijken, overal liggen er stenen! Wel handig tijdens rustpauzes, er is altijd wel een plaatsje om te zitten. Ook om naar toilet te gaan is het nog zo slecht niet, een gigantisch rotsblok neemt nu eenmaal beter het zicht af dan een boompje…
::

::

::
Iedereen gaat door naar Lava Tower! We moesten van Franky zelf beslissen wat we wilden doen, een omweg maken langs Lava Tower en die dan eventueel beklimmen, ofwel rechtstreeks naar Barranco Camp gaan. Omdat Eline, Tom, Ann en ik die toch willen beklimmen, gaat iedereen dan maar mee. Beetje leedvermaak is altijd aantrekkelijk waarschijnlijk… ;-)
::

::

::
Aargh, dat er mensen zijn die hier kunnen slapen! Dat stinkt hier uren in de wind! We zitten nu te lunchen aan Lava Tower, maar amai, ze zouden er beter een andere naam voor uitvinden… Stinken!! Die latrines hier zijn ook niet te doen, de stank is gewoon niet te harden! We zijn dan maar achter dat kotje geweest… Eigenlijk wel logisch dat het hier zo stinkt… De kampplaats ligt hier beetje ingesloten, en er is maar plaats voor een 10-tal tenten… Het zal hier dus zelden ‘gekuist’ worden, de latrines zullen maar om de zoveel weken (?) ververst worden, waardoor men ‘s nachts gewoon overal gaat… Brrr, de gedachte alleen al om hier te moeten slapen…
::
Ons lekkere lunchpakket – dat we écht nog niet beu zijn, nee hoor! – is verorberd, dus nu hop naar boven! Deze dag is voor ons een acclimatisatiedag, en dan kan je eventueel Lava Tower beklimmen, waardoor je even de hoogte van 4700m bereikt. ‘t Is 100m klimmen, zonder beveiliging… We gaan onze zenuwen eens gaan testen zie!
::

© Ann Parmentier
::

© Ann Parmentier
::

© Ann Parmentier
::

© Ann Parmentier
::
Note to self, naar beneden klauteren is niets voor mij! Naar boven geen probleem, maar dezelfde weg terug naar beneden, ai ai ai! De weg naar boven was makkelijker dan verwacht, het bleek uiteindelijk niet zo gevaarlijk te zijn als ik had gedacht. Soms haperde ik wel eens – wanneer ik niet goed wist hoe ik mijn voet nu moest zetten – en dan sloeg mijn hart wel eens een tel over, maar het ging nog. Eens boven kon ik het natuurlijk niet laten om over de rand te kijken hé… Ik probeerde mama’s aandacht te trekken, maar madam lag te slapen… Gelukkig zag papa me wel en is er toch bewijs van mijn gezwoeg… ;-) Terug naar beneden was dan weer een ander paar mouwen! Ik geef grif toe dat ik schrik had; zo zonder beveiliging een aantal meters naar beneden moeten klauteren, is echt niet goed voor je zenuwen! We hebben er 17 minuten over gedaan om naar boven te klimmen, en 13 minuten om terug naar beneden te gaan. Valt al bij al nog goed mee, ik dacht dat ik de rest langer opgehouden had!
::

::
De gidsen hebben wel gelijk… Deze dag valt inderdaad niet te onderschatten. ‘t Is echt al koud, en de route vandaag is enorm vermoeiend; het lijkt wel alsof we vandaag niets anders doen dan heuvels beklimmen om die dan nadien weer af te dalen… Ik heb nood aan rust!
::

::

::

© Ann Parmentier
::

::

::

::

::
Eindelijk, het kamp is in zicht!! ‘t Zal waarschijnlijk wel nog een eindje stappen zijn, maar ‘t doet wel deugd onze tenten te zien! (Linksbovenaan; de gele iglo, de groene driehoekige, de bleekgrijze iglo, en rechts van de felgroene ons klein iglotentje waar ik amper in kan…)
::

::

::

::
Pff, ik ben echt moe… ‘k Heb ook ongelofelijk veel pijn in mijn schouders van al die uren die rugzak te dragen. Op de koop toe lijkt het hier allemaal fout te lopen… Toen ik daarnet mijn gerief in de tent wou leggen, en ik mijn waterzak uit mijn rugzak haalde, heb ik per ongeluk iets op dat drinktuitje gelegd… Daardoor kwam er natuurlijk water uit, en was mijn matras nat :'( Paniek alom, ik zou toch niet kunnen slapen op een natte matras?!? Gelukkig hadden de dragers er nog een extra mee…
::

::

© Ann Parmentier
::

::
Hallelujah! Leve Ann’s massagetechnieken! Leve tijgerbalsem! Kwaheri, schouderpijn! :-))
::
Aaaah, er is niets dat zo smaakt als een lekkere spaghetti bolognaise, wanneer het buiten vriest en loeihard waait! Bovendien is het hier in de eettent ongelofelijk warm door dat gasvuurtje… Onex heeft de dragers gevraagd ons water voor morgen in de tent te koken, zodat we allemaal lekker warm zouden hebben… Aangezien ik hier begin te zweten als een paard, lijkt dat wel te lukken…
::

::

::
Na het eten en de thee naar de tent stappen, dat blijft echt het mooiste moment van de dag… Het vriest dat het kraakt, de wind snijdt, maar verdorie, die sterrenhemel en die bijna-volle maan, die zijn on-ge-lo-fe-lijk! Vandaag was het opnieuw een prachtig zicht, met de sneeuw van de top die het maanlicht weerkaatste… Gorgeous! Met zo’n mooi beeld op mijn netvlies gebrand, kan ik niet anders dan slapen als een marmot… Slaapwel!
::
Hehe, er is niets leukers dan wakkergesmst worden en een lief en supportive (help, wat is het Nederlandse woord?) berichtje te lezen te krijgen! Bedankt! :-)
[Barranco – 3950m]