20 juli – vierde dag

Argh, ik hou het niet langer! Ik moet plassen!! Ik haat het om ‘s ochtends veel te vroeg wakker te worden omdat mijn blaas weer aan het protesteren is… Dan mochten we eens uitslapen tot 7u30, dan word ik toch weer om 6u wakker omdat ik naar het toilet moet… Blijkbaar is een uur ongeveer het maximum dat ik mijn plas kan ophouden… Latrines, beware, here I come!
::

::

::
Hehe, blijkbaar moest papa ook naar het toilet… Stonden we daar samen aan te schuiven. Wel ambetant dat de latrines hier zo ver van onze tent staan…
::
Goh, eigenlijk heb ik voor de eerste keer deze week echt heerlijk geslapen… Geen kou gehad, ‘s nachts niet wakker geworden, niet misselijk geweest, … heb geslapen als een roos! Dit in tegenstelling tot de anderen blijkbaar… Hét onderwerp aan de ontbijttafel was de storm van vannacht. Ik viel compleet uit de lucht: ‘Storm? Welke storm? Is er iets gebeurd?’. Blijkbaar is iedereen wel eens uit de tent gekropen om de touwen aan te spannen uit schrik dat de tent zou wegvliegen… Sam is blijkbaar ook uit onze tent gekropen, en ik heb dat noch gehoord noch gevoeld… Komt daar dan nog bij dat Tom blijkbaar ziek is geworden vannacht. Den duts is verdorie in zijn bloot lijf in die storm naar buiten gegaan om te braken! ‘k Voelde me zowaar schuldig dat ik zo goed had geslapen…
::
Omdat gisteren zo’n zware dag was, wordt vandaag een korte dag, oef! We zouden rond de middag al in Karanga moeten aankomen. En joepie, deze middag geen lunchpakket maar een echte maaltijd! Oh how life is great ;-)
::

::

::
Bij deze is ook Baranco Wall beklommen! In tegenstelling tot de vorige dagen, waar we langs paden stapten, moesten we vandaag een muur beklimmen. Echt gevaarlijk kan je dit nu niet noemen, het is alleen ongelofelijk druk! Niet iedereen klimt aan hetzelfde tempo, niet iedereen past in die soms smalle doorgangen… Hehe, op een bepaalde moment konden we niet meer verder omdat een bende Amerikanen (of naar Patrik: ‘The McDonalds group!’) niet door zo een van die doorgangen kon. Daar sta je dan; in volle uitrusting, vol energie en vol goede moed om het volgende kamp te bereiken… in de file.
::

::

::

::

::
Ik haat afdalen, echt! Mijn knieën are killing me, mijn rugzak lijkt bij elke stap zwaarder te wegen, en mijn armen doen pijn van telkens op m’n wandelstokken te steunen… Veilig is het ook al niet, mama is daarnet gevallen.. :-( Gelukkig heeft ze geen steen ofzo geraakt, maar toch, ‘t kan geen deugd gedaan hebben!
::

::

::

::

::

::

© Ann Parmentier
::
Karanga is al in zicht! Na die verschrikkelijke afdaling van daarnet, moeten we nu wel nog een laatste steil stuk omhoog. Er zijn twee mogelijkheden, ofwel gaan we zig-zag omhoog, ofwel in één trok recht omhoog… Natuurlijk gaan wij jonge gasten recht omhoog, en natuurlijk nemen de ouders de zig-zag hé! ;-)
::

::

::
“Onze koks die op de Kilimanjaro zijn, wij danken u voor dit heerlijke maal…” … ‘t Is kip met friiiieetjeeeees!!!!
::

© Ann Parmentier
::
Hmmm… Het weer begint precies beetje te minderen.. Tot nu toe hebben we al elke dag ongelofelijk goed weer gehad, geen regen, altijd zon, … Maar nu zien we gewoon geen hand voor ogen! Mist, ongelofelijk dikke mist! Gelukkig staat er een (verschrikkelijk stinkende) latrine vlakbij onze tenten, stel u voor dat die zo honderden meters verder staat en je de tent niet meer terugvindt in dit weer… Brrr…
::
Ik kan maar niet begrijpen dat ik de vorige nacht niet wakker geworden ben van de wind… We zitten nu in de eettent, en het waait on-ge-lo-fe-lijk hard. En dan zeggen ze allemaal dat dit nog niets is in vergelijking met deze nacht! Dan vraag ik me af wat ze gisterenavond in mijn eten gedaan hebben, een slaapmiddel ofzo?? Het waait niet alleen verschrikkelijk hard, het is ook nog eens verschrikkelijk k-k-k-koud! We zitten hier allemaal met minstens 2 dikke truien aan, helemaal opgekruld en ineengedoken, gewoonweg te bevriezen! Hoe beu we die thee wel niet zijn, iedereen blijft er gretig van drinken om toch nog een beetje warm te krijgen…
::
Wauw. Ik kan niets anders uitbrengen dan dit: ‘wauw’. Door de wind is de mist weg en zien we waar we ons nu bevinden ten opzichte van de top. Nog een heel eind ervandaan dus! Te zeggen dat we daar binnen een goeie 36 uur zouden moeten staan… Maar echt, wauw. De top is nu helemaal vrij, er is geen wolkje te bespeuren, het is bijna volle maan, het maanlicht wordt door de sneeuw gereflecteerd… Is dit echt? Het lijkt wel alsof ik me in een of andere droomwereld bevind…!
::
Jochei, de tent staat nog maar eens scheef… Dat wordt weer glijden vannacht… Maar morgen wordt de zwaarste dag van deze week, dus moet ik zo goed mogelijk proberen te slapen… Hopelijk lukt dat ook… Morgen moeten we eerst 3 uur stappen naar Barafu, rusten, om 18u in ons bed kruipen, en dan om 23u weer opstaan om ‘op tijd’ (t.t.z. om middernacht) te kunnen vertrekken naar Uhuru Peak… Het begint te kriebelen in m’n buikje… Slaapwel!
[Karanga – 4000m]