15 juli – vertrek

[Ik ben verschrikkelijk slecht in het schrijven van verslagen; ofwel maak ik ze te zwaar, ofwel veel te licht en doen ze denken aan een tekstje van iemand uit het 4de leerjaar die net naar de zoo is geweest… Ik heb dan maar besloten om een dag in te delen in alinea’s. Elke alinea moet jij, de lezer, maar beschouwen als geschreven nét na het gebeurde. In werkelijkheid heb ik toen alleen maar korte notities gemaakt en schrijf ik nu alles neer. Dit is al de zoveelste poging, na deze hou ik het voor bekeken. Laatste keer goeie keer dan maar. Dank voor uw aandacht.]
:::
Wat heb ik slecht geslapen… Tenminste, wat je slapen noemt… Uren liggen woelen, opstaan om nog wat te forummen, en dan uiteindelijk toch nog een kleine anderhalf uur lang een bezoek brengen aan dromenland. Kwestie van helemaal uitgerust en lekker fris op vakantie te vertrekken hé. Op naar Zaventem!
::
Zaventem ligt er maar rustig bij… Zal wel te maken hebben met die aangekondigde staking. Gisteren zat de schrik er bij ons wel goed in, maar die was blijkbaar overbodig, alles is toch vlot verlopen. Nog wat drinken en keuvelen, en dan hop naar de gate!
::
Verbazing alom, daarnet! Het vliegtuigje – city hopper voor de mierenneukers – waarmee we naar A’dam vliegen is zo’n leuke ouderwetse – in mijn ogen is dat toch ouderwets – Fokker 50. Met propellers! Met als logisch gevolg dat het heel wat minder stil is, hierbinnen, maar ach, het heeft ook zo z’n charmes. Kregen daarnet gelukkig een of andere gevulde koek, ik stierf van de honger! Voor het sudderansje in dat plastieken potje heb ik maar wijselijk bedankt… Ok, volgende week zal ik wel heel wat meer moeten kunnen verdragen, maar zover zijn we nu nog niet!
::

Fokker 50

::
Terwijl papa blijkbaar nood heeft aan een enorm lange plaspauze (het gezucht van iedereen begint net nog niet op briesen te lijken) ben ik even aan het bekomen van de grootsheid van Schiphol. Die naam moet een vergissing zijn, dat is hier geen hol maar een gans holencomplex! Terwijl we ons door de menigte wurmen, kunnen we snel even aan een speciale kaasstand wat kaas kopen, of waarom geen zakje tulpenbollen, of een kist champagne? Geen probleem, het kan allemaal! Je zou je beginnen afvragen of je wel in een luchthaven bent, en niet in een winkelcentrum…
::
Vliegen is leuk, als het niet te lang duurt tenminste. 8 uur in de net-niet-té-krappe vliegtuigstoeltjes van deze Boeing 767 is me nog net niet teveel. Wee diegene die me een minuut langer op mijn plaats houdt door met zijn of haar dikke kont mijn doorgang te versperren! Ik doel vooral niet op die typische Amerikanen die naast mij zitten, en die verrassend genoeg allemaal ‘Kilimanjaro Climber’ op hun rode polo staan hebben… Nog even en we gaan landen, ik voel het aan het gekriebel in m’n buik…
::
We zijn nog maar net op Tanzaniaanse bodem, of we kunnen al kennismaken met de typisch Afrikaanse manier van leven… De woorden visum, paspoortcontrole, en aanschuiven zeggen al genoeg denk ik… Dan maar even op de grond (Parket! In een luchthaven!) zitten en trachten m’n ogen open te houden zodat er niemand met onze rugzakken aan de haal gaat. Je weet maar nooit.
::
Hahaha, de gezichten van de zwarten die al onze bagage in dit busje – of de shuttle zoals zij die noemen – moesten laden, hilarisch! Tja, een mens zou voor minder; staan er daar plots 9 spierwitte blanken voor je neus, en hebben ze 12 grote duffelbags mee… De logica, waar is de logica?! (As the matter of fact hebben we nog moeten proppen om het bij 12 te houden… Wat een mens allemaal niet nodig heeft op een berg!) Ik hoop maar dat dit busje het nog gaat uithouden tot het hotel… De weg waar we nu op rijden valt niet echt bobbelvrij te noemen… Het busje zelf ziet er ook niet al te nieuw meer uit, en de Chinese tekens op de deur doen ook al genoeg vermoeden…
::
Het lijkt wel alsof gans Tanzania op de been is vanavond! Wie weet is het wel elke dag zo, dat de bevolking ‘s avonds langs de baan in groepjes van hot naar her wandelt, maar ik schrik er toch telkens weer van, wanneer ik op deze onverlichte wegen plots nog een hoop gezichten langs me zie passeren! Ik hoop dat het niet meer zo ver is naar het hotel, begin nu toch wel moe te worden…
::
We zijn er, het Dik Dik Hotel bij Arusha. Een bed! Mijn koninkrijk voor een bed! Die hangmat voor onze kamer zie ik ook nog wel zitten, maar ik heb geen zin om nu al malaria op te lopen. Toch maar voor het bed kiezen dus… :-) Slaapwel!

3 Replies to “15 juli – vertrek”

  1. Leuk, zo’n verslag in anekdotes :-)
    Dat hotel lijkt me wel mooi… Vrij ‘fancy’, en toch duidelijk inheemse stijl… Heb je daar dan nog veel contact met de plaatselijke bevolking?

  2. Heerlijk om dit te lezen!
    En jij vindt dat je niet kunt schrijven??
    Geloof mij, er is nietteveel op aan te merken alleszinds.
    Nu de andere 90% nog, succes, moet wss wel leuk zijn om dit te herbeleven. Geniet er nog van. :)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *