22 juli – zesde dag (S-day)

(= Summit-day)
Het kamp ligt achter en onder ons, de top voor en boven ons. We zijn nog niet zo lang geleden vertrokken, maar ik heb het nu al een beetje moeilijk. Niet met het stappen zelf, en ook niet met de koude, maar met het gebrek aan licht. Ik heb wel een koplamp aan, en de volle maan zorgt voor wat licht, maar het stuk waar we nu langs moeten is echt steil en het lijkt glad… Ben bang om te vallen, ik zie soms gewoon niet waar ik mijn voeten neerzet!
::
We zijn nu even aan het rusten… Heb m’n tweede fleece al uitgespeeld, had het net ietsje te warm, en ik voelde me begot een halve eskimo! Wel ambetant dat ik nooit het tuitje vind om van te drinken; nu heb ik nog de kracht en de goesting om dat telkens te zoeken, maar ga ik dat binnen een paar uur nog hebben? Eten wordt ook moeilijker… Die energierepen zijn verdomd hard en koud! Druivensuiker is voorlopig nog een goede oplossing, maar het nadeel daarvan, is dat ik telkens mijn handschoenen moet uitdoen… Verschrikkelijk dat alles wel een of ander nadeel met zich meebrengt! Kauwen vergt veel energie, en ik raak er buiten adem van, maar met m’n blote handen zitten prutsen aan zo’n suikertje is ook niet alles… Dilemma dilemma!
::
We zijn ondertussen al in twee groepen gesplitst. Familie De Jonghe is met Franky al doorgegaan, en wij zijn met Onex beetje achtergebleven, Sam voelt zich niet zo goed… :-(
::
Plof… plof… plof… Bij elke stap die ik zet, lijken m’n benen zwaarder te worden. Ondertussen heb ik m’n koplamp al uitgezet, mijn ogen zijn al wat gewend aan de duisternis, en ik blijk uiteindelijk toch nog genoeg te zien met het maanlicht. Drinken en eten vergt meer en meer moeite; ik moet al aan mama vragen om m’n tuitje in m’n mond te stoppen, ik krijg gewoon hoofdpijn van naar m’n borst te kijken en het te moeten zoeken… Eten is me te moeilijk, m’n repen zijn bevroren en ik ben te moe om er in mijn zakken naar te zoeken. Help, het is nog maar 3u30 ofzo!
::
Sam is naar beneden… De hoogteziekte heeft toegeslaan. Hij was moe, had hoofdpijn, was duizelig en kon gewoon niet meer op zijn benen staan! Het doet pijn om m’n broertje te zien vertrekken. Ik weet dat hij in goede handen is, maar hij heeft zo z’n best gedaan… 5500m is toch ook niet niks! Papa moet ervan huilen, het is dan ook verschrikkelijk om dat lichtje te zien dalen… Die lijkzak moet de druppel geweest zijn. Het is dan ook totaal niet motiverend om plots een dode te zien passeren; een canvas zak die in allerijl naar beneden gedragen wordt, en waarbij de blote voeten eruitsteken… Nu zijn we nog met acht, hopelijk houden we het allemaal vol…
::
Ik voel me miserabel, werkelijk waar. Mijn tenen hebben ijskoud, ik heb constant dorst maar kan niet genoeg drinken door dat stomme tuitje, ik moet m’n vingers blijven bewegen omdat ik ze anders niet meer voel, mijn lippen zijn kapot van die ijskoude wind en ik ben kortademig… Onex laat ons ook zo weinig rusten! Ik ben zooooooo moe! Heb de kracht niet meer om luid te praten, dus als ik vraag om te rusten hoort hij me niet… Kan ook nooit de moeite opbrengen om het luider te vragen, dus ik blijf maar stappen…
::
Dat waar ik voor gevreesd heb is waarheid geworden. Was het nu nog ergens deze week geweest, tijdens de ‘gewone’ tochten, dan was dat allemaal zo erg niet geweest, maar neen, net nu… Net nu ik helemaal niets bij me heb, net nu het zo verschrikkelijk koud is, net nu ik zoveel kleren aanheb, net nu ik naar de top aan het stappen ben!!! Mijn maandstonden konden op geen slechter moment gekomen zijn, écht. Ik wens het absoluut niemand toe om temidden van de nacht bij een temperatuur van ongeveer -17°C, haar 4 broeken af te moeten steken om met veel moeite en bij een keiharde wind een laag wc-papier rond haar onderbroek te moeten wikkelen. Ik stap begot gelijk een pinguin!
::
Oh… my… God… Ik zweer het je, een zonsopgang als deze brengt je werkelijk ‘in awe’… Het is ons gelukt! We hebben de summit sunrise op de perfecte plaats kunnen bekijken! Dit is dus waar iedereen over schrijft… Een beeld als dit doet je werkelijk even alles vergeten…
::

Summit sunrise

::
Papa, ik en Onex

::
Ik, mama en papa... Bijna aan Stella Point, doodop.

::
De gletsjer, prachtig verlicht door het licht van de opkomende zon
© Ann Parmentier

::
“Stella Point is just a few minutes away, just keep going. Once we reach Stella Point, Uhuru Peak is not that far anymore! Look, you can already see your friends!” Inderdaad, daar zijn ze! Blijkbaar hebben we echt wel goed doorgestapt, ik dacht dat we veel verder achterop zaten! Wel vreemd, ze zijn nu op een paar honderd meter van ons aan het stappen, maar het lijken wel kilometers… In andere omstandigheden zou een mens gewoon zijn pas versnellen of beginnen lopen, maar geen haar op mijn hoofd dat daar nu aan denkt!
::
Ja … mijn … voeten… ! Onex’ woorden van een dikke 20 minuten geleden heb ik toch iets te optimistisch opgevat! Het stuk dat we net gestapt hebben was gewoon het zwaarste dat we al gedaan hebben vannacht! Ongelofelijk steil! Om dan nog te zwijgen van het feit dat we hier op gruis stappen, en dat ons tempo dus ook niet direct bevordert… Telkens we een stap vooruit zetten, gleden we weer een stukje achteruit… Maar alla, langzaam maar zeker komt Uhuru Peak dichter en dichter. We zitten nu met z’n allen op de grond te rusten op Stella Point (5732m), en te genieten van een tas hete thee. Na ongeveer 7 uur stappen in de vrieskou komt dat echt wel als geroepen! Dat bewijst nog maar eens hoe goed de gidsen en hulpgidsen wel niet voor ons zorgen, ze hebben die thee in een thermos mee naar boven genomen :-) De manier waarop we hier toegekomen zijn was wel alles behalve elegant. Ik heb me gewoon laten vallen, zó moe dat ik was en ben…! Oeh, het (arrogante) Vlaamse koppel dat we deze week al een aantal keer zijn tegengekomen, passeerde net; ze zeggen dat het vanaf nu heel goed te doen is, nog een dikke 40 minuten stappen naar Uhuru Peak. Ik ben benieuwd… Ook al voel ik me zo slap, ik denk echt niet aan opgeven, I’ve already made it this far! En dat ben ik mezelf nu al de hele tijd aan het zeggen: gewoon blijven doordoen, blijven stappen, blijven gaan, niet opgeven!
::
Links van ons bevindt zich een gletsjer, rechts van ons de grote krater. Uhuru Peak is al in zicht… Ik voel me met de stap emotioneler worden.
::
Bovenaanzicht
Klikken voor verduidelijkende notes.

::
Ik kan het niet geloven. Uhuru Peak… We hebben het gehaald!!! Papa stond er als eerste, te filmen hoe wij ook de top bereikten. Iedereen viel in elkaars armen, kussen werden gegeven, het sneeuwde (regenen kan het hier niet echt) schouderklopjes en gelukwensen… Bizar hoe je plots weer zóveel energie kan hebben, ondanks de pijnlijke lippen en bevroren kaken lacht iedereen breeduit! Geen ander woord dan euforie kan dit moment beschrijven, niets anders dan een glimlach kan iedereens gevoelens uitbeelden, en geen andere naam dan Kilimaniakken kan ons gegeven worden!
::
Wij op de top... Zonder Sam :-(

::
Papa en ik

::
Ik op de top

::
Op een bepaalde moment was het er echt wel druk, aanschuiven voor een foto bij het bord :-)

::
“So you walked all night? Oh my God, you must be exhausted!” – “Well, erm, yes I am…” Snuggere Amerikanen toch. Al was ik toch niet graag in zijn plaats geweest, slapen in de krater en dan ‘s ochtends snel eens naar Uhuru Peak… Thanks but no thanks. ‘t Is ten eerste verschrikkelijk ongezond om op die hoogte te slapen, en ‘t is ten tweede helemaal niet zo spectaculair om te vertellen ;-)
::
Mama

::
Mama en papa

::
Met ons allen, behalve Tom die ondertussen al naar beneden was wegens hoogteziekte...

::
Het uitzicht daar

::
De gletsjer, gezien van op Uhuru Peak

::
De weg naar de top...

::
Op de top, Mt. Mawenzi in de verte

::
Ja, het was er zo koud als het er uitziet

::
Het blijft maar door m’n hoofd razen: “We hebben het gehaald! Ik heb het gehaald! Wat een gevoel! Geweldig! En wat een uitzicht?!” Iedereen is kapot, en de hoogte begint ons parten te spelen, maar verdorie, wat een prestatie! Alleen het besef dat we gans dat stuk weer naar beneden moeten remt m’n enthousiasme een beetje ;-) ‘t Wordt wel tijd, het zuurstoftekort laat zich voelen… Tom is nu al terug naar beneden, hij was echt ziek; Franky heeft hem gewoon bij z’n kraag gepakt en is met hem beginnen lopen! Ook Nathalie en Eline zijn nu met een andere gids naar beneden aan het lopen, die zullen wel snel terug beneden zijn! Patrik, Ann, papa, mama, ik en Onex zijn nu op ons gemak naar Stella Point aan het terugkeren… Stap voor stap, want we zijn allemaal uitgeput.
::
Wij voor de gletsjer

::
De zieken vallen hier als vliegen… Patrik is net buiten bewustzijn geraakt en is nu in allerijl naar beneden. Ann is gevolgd, waardoor mama, papa en ik nu alleen overblijven. En met alleen bedoel ik ook echt alleen… Alle gidsen zijn al naar beneden! Ergens maakt dat me wel bang, want mama is echt compleet kapot… Als ze door haar benen zakt en slecht valt, wat dan…? En met kapot bedoel ik ook echt kapot, compleet leeg, uitgeput. Papa en ik zijn nog redelijk ok, ongelofelijk moe, dat wel; het zakken naar lagere oorden doet veel, maar bij mama lijkt het niet te helpen. Haar wangen zijn ingevallen, ze heeft ongelofelijke wallen, blauwe lippen, en ziet lijkbleek afgezien van haar rode neus… :-(
::
De krater

::
Het lijkt zo zacht, niet?

::
Ver boven de wolken...

::
Panorama

::
Achter ons horen we plots geroep, twee mannen waarschuwen ons voor een rotsblok dat naar beneden rolt. We kijken achter ons en gaan verschrikt opzij… Gelukkig was het op een paar meter afstand… Maar… Shit, daar zit iemand beneden ons te fotograferen, en dat rotsblok stevent recht op die persoon af!! “Watch out! Roooooock!!!”, schreeuwt papa. We houden onze adem in, zien hoe die persoon opspringt, opzij gaat, en het rotsblokt nog net tegen zijn/haar stokken tikt. Achter ons horen we een van de twee mannen “Oh my god, it hit a crow!” zeggen. We gaan verder naar beneden en zien hoe die persoon op ons afkomt. Stel je onze verbazing voor wanneer blijkt dat het Ann was die daar zat… Ze kon Onex en Patrik niet volgen, en was dan maar ergens blijven zitten om op ons te wachten. Ik wil me niet voorstellen wat er zou kunnen gebeurd zijn moest dat rotsblok haar geraakt hebben…
::
Papa, mama en ik aan het afdalen
© Ann Parmentier

::
Zie hoe het stof opwaait...
© Ann Parmentier

::
De afdaling blijft slechte dingen brengen, nu heeft Ann last van hartkloppingen… Mama’s toestand is ook nog geen greintje verbeterd… Het ziet er naar uit dat we zo nog een paar uur gaan mogen stappen, Barafu is in de verste verten nog niet te bespeuren… Om dan nog te zwijgen van begeleiding naar het kamp! Argh, en dat afdalen is gewoon verschrikkelijk! Bij elke stap waait er een enorme hoeveelheid stof op die we allemaal inademen, de zon staat hoog en doet onze gezichten verbranden, ik stik maar wil niets uitdoen want het is ook ongelofelijk koud, mijn knieën doen pijn en ik sterf van de honger… En toch moeten we blijven gaan!
::
Moe. Ben het kotsbeu. Wil slapen. Eten. Gelukkig is kamp niet ver meer. Onze hulpgidsen zijn ons tegemoet gekomen. Zijn even met andere groep meegelopen, maar zagen hen toen in de verte afkomen. Moe. Moet naar het toilet. Wil vandaag niet meer naar dat volgende kamp. Moe!!!
::
Eindelijk, we zijn terug in Barafu… ‘t Is nu ongeveer 13u… We hebben er ongeveer 5u over gedaan om terug naar beneden te gaan. Moet ik nog zeggen dat ik kapot ben? De gedachte aan het feit dat ik binnen een dikke anderhalf uur nog eens 11km naar beneden moet stappen, maakt me misselijk…
::
Over misselijk maken gesproken, ik raad het niemand aan om in een vuile en stinkende latrine van onderbroek te wisselen. Gelukkig was ik zo slim geweest om alvast 3 van de 4 broeken in de tent uit te spelen, maar hmmm, het blijft een helse opgave. Soit, ik heb eindelijk een verse onderbroek aan, en ik ben verlost van dat toiletpapier… Hallelujah! Ik heb er amper een half uur over over gedaan… Nu heb ik nog een uur om Sam zijn valies te maken (hij is nog steeds ziek en ligt te jammeren/slapen), mijn valies te maken, iets te eten, en uit te rusten vooraleer we weer vertrekken. Leuk.
::
Na een dikke 2 uur stappen zijn we eindelijk in het volgende kamp, Camp Millennium (en niet Myriam zoals iedereen eerst dacht :-D)… In plaats van door te stappen naar kamp Mweka zijn we in een kamp ervoor gestopt, best, want ik kan niet lang meer doorgaan… Sam heeft dit stuk niet eens gestapt, hij is op de rug van een drager naar beneden gedragen. Ook voor mama mocht het niet veel verder geweest zijn, ze had niet eens de kracht om haar rugzak te dragen! Hopelijk is ze er morgen bovenop… Vannacht slaapt ze bij mij, om de een of de andere reden wil Sam plots bij papa in de tent slapen. Maar nu eerst eten! Omdat we met 8 van de 9 boven geraakt zijn -normaal slaagpercentage is 50%-, hebben ze een verrassingsdiner voor ons bereid, ‘k ben eens benieuwd :-)
::
Nog heel even en deze dag is eindelijk voorbij… En met eindelijk bedoel ik ook echt eindelijk. Ik ben verschrikkelijk moe, zit onder het stof, en heb enorm pijnlijke knieën. Vrij logisch als je weet dat we 9km naar omhoog gestapt hebben, diezelfde 9km terug naar beneden, en daar dan nog eens 11km naar beneden bij; 29000 meter, voor mij zijn dat dan grof gerekend 65000 stappen (Ik heb heus geen stappen van een meter gezet, laat staan van een halve meter…) sinds 00u30 deze morgen. Nu nog snel eens naar het toilet, en dan SLAPEN! Hij of zij die me vannacht durft wakker te maken, zal het geweten hebben…
[Millennium – 3690m]

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *