16 juli – rustdag

Afgezien van het aanhoudende gepiep boven onze hoofden en de daarop volgende groeiende vrees om een harige spin in m’n gezicht te krijgen, heb ik hier nog vrij goed geslapen. Bij het horen van dat vreemde gepiep, dacht ik onmiddellijk aan een vogelspin, en een kreet van mijn broer, een paar minuten later, bevestigde dat vermoeden…! Gelukkig konden we onze bedden gans omsluiten met een muskietennet, dus we werden noch door een spin, noch door van dat vervelend gezzzzzzzzzoem uit onze slaap gehouden. De kamer wordt nu wel door een ander geluid gevuld, mijn maag maakt nogal van z’n oren… Ik denk dat ik me maar naar het ontbijt ga haasten vooraleer de buren (oudjes) beginnen te klagen over geluidsoverlast… ;-)
::
Cornflakes! Scrammbled eggs! Eggs sunny side up! Bacon! Sausages! Charcuterie! Kaas! Fruit! En nu moet je niet denken dat dit alles te verkrijgen was in de vorm van een buffet, neen neen, dit alles werd mooi op je eigen bord geserveerd! Schransen is de boodschap!
::

::
Een verkenningsochtendwandeling is onlosmakelijk verbonden met de eerste ochtend in een vreemd land, en natuurlijk hebben we er daarnet zo eentje gemaakt. De apendoop hebben we bij deze ook al gehad, net zoals de loop-over-een-glad-bruggetje-doop. Tjah, ‘t is een avontuurlijke en beestige vakantie voor iets hé. :-)
::

::

::

::
Morgen is het menens. Gedaan met fantaseren over hoe het zal zijn op de berg, gedaan met er snel nog wat over te lezen. Morgen, Machame Gate. Het begin. De reis is betaald en wij zijn gebriefd. Let’s go! (Maar vandaag eerst nog wat uitrusten en de streek verkennen… :-))
::

::

::

::
Muggen heb ik hier nog niet veel gezien, maar ze hebben hier anders wel goeie vervangers! We zijn nog maar net aangekomen aan het wisselkantoor in Arusha, of er staan al ganse zwermen zoemende verkopers rondom ons die aan onze armen trekken en die ons ‘homemade’ rommel proberen aan te smeren… Zou daar ook een roller voor bestaan? If so, please send it my way! Als er iets is wat ik niet kan verdragen, dan zijn het wel handtastelijke en stinkende verkopers…
::
Naar plaatselijke marktjes gaan is altijd leuk, zo zie je de bevolking tijdens het beoefenen van hun dagelijkse bezigheden, een reden te meer dus om dat ook hier te doen. Eerst nog wat door Arusha rijden – en vol verbazing een knalgele kever tegenkomen – , en dan naar de groenten- en schoenenmarkt! Wel jammer dat de mensen hier zo’n schrik hebben voor het fototoestel… Ik moet m’n lens nog maar aanraken of ze duiken al weg… :-(
::

::

::

::

::

::

::
“Kijk daar! De Kili! Waaaah!! ‘t Is ‘m echt! Zie, zie daar!!” Ik heb geen idee welke naam ik dit gevoel moet geven, maar als je plots die enorme berg van achter de wolken ziet verschijnen… ik zweer het je, vlinders in de buik zijn er niets bij! Onze chauffeur voelde onze enthousiasme blijkbaar, want hij is net met ons in een veldwegje gereden, waardoor we nu een prachtig zicht op “onze berg” hebben! We mogen van geluk spreken, het komt héél weinig voor dat je hem kan zien liggen vanuit Arusha. Hopelijk zullen de weergoden ons tijdens de beklimming even gunstig gezind zijn, en is het net zo’n prachtig weer! [Je ziet ‘m op de foto met de koeien, op de achtergrond… Die andere berg op de groepsfoto, is de Mt. Meru…]
::

::

::

::

::
Bij wijze van training zijn Ann, Patrik, Nathalie, Eline en ik nog even naar het dorpje in de buurt gestapt, om daar nog iets te drinken (daar was ‘t ‘m dus eigenlijk om te doen ;-)). Het frisse blauw van de gevel, de spelende kinderen, … Gewoonweg geweldig. Alleen de plaatselijke dronkelap, Franky, verstoorde het idyllische tafereel een beetje… (Wat hebben zwarte mannen toch met blonde meisjes??) Maar ach, mijn aandacht werd al snel naar de stralende glimlachen van de profvoetballertjes in spe getrokken… Wie zou ze ook kunnen weerstaan! :-)
::

::

::

::

::

::

::

::

::

::
Op de terugweg naar het hotel, daarnet, deed zich de volgende conversatie voor tussen Ann en Patrik: “Zouden we de Kili van hier kunnen zien?” – “Neen, ‘k heb daarjuist al eens gekeken, en ik zag hem niet…” – “Wacht, daar is een open plek, we zullen eens zien…” – “…” (algemene verstomming) Het werd ons al snel duidelijk dat we nooit van ons leven nog zo’n prachtig zicht zouden hebben op de Kilimanjaro. Sluiters werden vele malen gesloten, en lenzen werden verwisseld… Dit moet vereeuwigd worden, de rode gloed van de ondergaande zon, de sneeuw op de top, de wolkenloze hemel, de bomen op de voorgrond… een waar prachtbeeld!
::

::

::
Het hotelpersoneel is hier wel extreem attent! Naast het feit dat ze telkens onze stoel onder onze kont schuiven, en ons drinken aanvullen, hebben ze nu zelf een mini Uhuru Peak op tafel gezet!
::

© Ann Parmentier
::
Ik denk dat dit zo’n beetje ons laatste avondmaal was… Deze middag mochten we al ondervinden dat de keuken hier enorm goed is, en dat werd daarnet nog eens bevestigd! Eerst moesten zij die een biefstuk besteld hadden, tonen hoe groot ze hun stuk wouden, en dan… raden maar! Als je het juist had, kreeg je het voor niets! Maar niemand had geluk… Even scheelde het niet veel, Sam schatte z’n stuk 200 gram, maar het bleek 198 gram te wegen… Jammergenoeg had Tom net daarvoor gezegd dat je geen rond getal moest nemen, maar iets errond, bijvoorbeeld 198… Je raadt het al, voor de rest van de avond mochten we aanhoren hoe goed zijn schattingsvermogen wel niet is… ;-)
::

::
Zit nu net in bed… Het is nog maar 21u30, belachelijk vroeg, maar ergens wel logisch… Morgen is het zo ver!